به Love Lorn:
هم کومه جان، نیاز به دوست یک نیاز واقعیه، نه حیاتی. اونی که منکر می شه صرفاً داره می گه دوست توی زندگی خیلی کمه. نظرم، همون جور که عرض کردم، اینه که مفهوم "دوست"، به عنوان یک "مفهوم" و نه چیزی ملموس، حفظ خواهد شد. ذهن انسان این نیاز رو از دست نخواهد داد. اما دوست واقعی کسی بودن و دوست ماندن صد البته یه حرف دیگه س.
(ضمناً، به طور کلی من که یادم نمیاد اون لحظه که به دنیا اومده م کسی تو گوشم گفته باشه " قول می دم این جا کارت راحته، همه ش عیش و نوش و آرامش و غنودن و دنیا به کام و روی حساب و شراب سرمستی به جام و دوستان در رکاب"! نخیر! ابداً یادم نمیاد قرار بوده هیچ سختیی، تلخیی، شکستی، رنجی، بی عدالتیی، از این چیزا خلاصه، تو کار نباشه! به هرحال آدمیزاد کارش بالا و پایین داره، اون کسایی که فکر می کرده دوستاش هستن توزرد و ضعیف و نامرد از آب در میان. آدم خودش ممکنه خیلیا رو در مقام دوست بپذیره اما بعد از مدتی به هر دلیل روشون قضاوت انجام بده و ازشون به شدت دوری کنه. چی بگم، عزیز، سعی کن فکرهای خوب و آرمان ها و رویاها رو نگه داری، از فکر کردن دست نکشی، و البته به هر چیز بدی هم باج ندی. همین.)
